สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ (Geographical indications and appellations origin)

ข้อมูลพื้นฐาน

1.   กฎหมายที่ให้ความคุ้มครอง

พระราชบัญญัติสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ พ.ศ.2542 ซึ่งมีผลใช้บังคับตั้งแต่วันที่ 15 มกราคม 2542 และพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า

2.   ระบบการให้ความคุ้มครอง

สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ของประเทศที่เป็นภาคีแห่งองค์การการค้าโลกหรือภาคีแห่งอนุสัญญากรุงปารีส และสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ของประเทศที่รัฐมนตรีจะประกาศกำหนดในหนังสือประกาศโฆษณา ที่มีลักษณะตามที่กฎหมายกำหนดย่อมได้รับความคุ้มครองในประเทศสิงคโปร์โดยอัตโนมัติ และไม่ต้องจดทะเบียนหรือขึ้นทะเบียนเพื่อขอรับความคุ้มครองแต่อย่างใด นอกจากนี้ เจ้าของสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ยังอาจยื่นขอจดทะเบียนเพื่อขอรับความคุ้มครองตามกฎหมายเครื่องหมายการค้าได้ หากสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์มีลักษณะเป็นเครื่องหมายที่พึงขอรับการจดทะเบียนได้

3.   สิ่งที่ได้รับความคุ้มครอง/นิยาม

“สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์” หมายความถึง สิ่งที่ใช้ในทางการค้าเพื่อระบุหรือแสดงเกี่ยวกับสินค้าว่ามีแหล่งที่มาหรือมีแหล่งกำเนิดจากสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง ซึ่งคุณภาพ คุณลักษณะ หรือชื่อเสียงของสินค้านั้น มีความสัมพันธ์อย่างสำคัญกับสถานที่นั้น

4.   ข้อยกเว้นของสิ่งที่ได้รับความคุ้มครอง

สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ที่ไม่ได้ความคุ้มครองตามกฎหมาย ได้แก่

1)  สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ที่ไม่มีลักษณะตามที่กำหนดเอาไว้ในข้อ 3

2)  สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ที่ขัดต่อนโยบายของรัฐหรือศีลธรรมอันดี

3)  สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ที่ไม่ได้รับความคุ้มครองในประเทศที่เป็นเจ้าของแหล่งภูมิศาสตร์นั้น

4)  สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ที่ไม่ได้มีการใช้อีกต่อไปในประเทศที่เป็นเจ้าของแหล่งภูมิศาสตร์นั้น

5.   สิทธิของผู้ทรงสิทธิ

ผู้เป็นเจ้าของสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ย่อมมีสิทธิที่ห้ามไม่ให้บุคคลใดใช้สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ในลักษณะที่อาจก่อให้เกิดความสับสนหลงผิดได้ ห้ามไม่ให้บุคคลอื่นใดจดทะเบียนสิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ดังกล่าวเป็นเครื่องหมายการค้า ตลอดจนห้ามการใช้สิ่งบ่งชี้ทางภูมิศาสตร์ในลักษณะเป็นการแข่งขันอันไม่เป็นธรรม ทั้งนี้ อายุความคุ้มครองและการต่ออายุความคุ้มครอง ไม่มีบัญญัติไว้ในกฎหมาย